Een grote personenwagen reed met een flinke vaart over de hoofdweg. De
straatverlichting werd in de ramen als een snel voorbijtrekkende
schimmen gereflecteerd. Haar hand greep in paniek naar de
versnellingspook. Ze had al een geruime tijd niet meer gereden maar dat
deerde niet. De adrenaline, die door haar aderen suisden, maakte het
gemis aan ervaring weer goed.
Hij dacht dat ze dom was, maar hij had zich stevig vergist. Het was haar
toch gelukt. Ze was op de hoofdweg gekomen, ze was vrij. Washington D.C.
stond op een verkeersbord langs de weg. "W.D.C." dacht ze bij zichzelf.
"Mamma ik kom eraan...., vrijheid!"
De weg was vrij rustig, hier en daar doemden autolichten op uit de
zwarte nacht.
Een auto nam de eerstvolgende afslag en verdween in het donker.
"Gertrude!" klonk er door de hal van het huis. Hij was weer boos.
Wanneer was hij niet boos? Wanneer zou hij haar eens met rust laten?
Gertrude was de reden dat ze met hem was getrouwd al bijna vergeten.
Ooit had ze van hem gehouden, maar nu haatte ze hem intens.
"Gotverdomd goor kutwijf. Waar blijf je nou?"
Ze keek in de spiegel. Maakte het uit of ze zich wel of niet zou
haasten? Nee, zijn handen ronselde haar altijd even hard af, hoe klein
of groot het vergrijp ook was. Ze keek nog één keer in de spiegel. Ze
zag een vrouw van in de dertig met lang blond haar dat gewillig in mooie
slagen langs haar hoofd op haar schouders viel.
Haar gezicht had fijne trekken. Nooit sloeg hij haar in haar gezicht.
Ze droeg een teer en kostbaar nachtgewaad.
Als ze goed keek kon ze door de zachte zijde de vele blauwe plekken zien
schemeren.
Ze was een jonge vrouw. Toevallig op de verkeerde plek, in het verkeerde
huis en met de verkeerde man. Ze zou een heel ander leven gehad kunnen
hebben; groots en wereldlijk. Ze had elke man kunnen krijgen.
De kerk was overvol. Alle familieleden, vrienden en belangrijke
zakenrelaties van de van Dam familie waren aanwezig. Op de voorste
banken aan de linkerkant zat de Chelsea familie, haar ouders en haar
broer op de voorste rij. Drie maanden daarvoor zou ze het niet voor
mogelijk hebben gehouden, maar nu was het werkelijkheid.
"^Å. Gertrude Karin Maria Chelsea, neemt u hierbij Jaques Claude Michael
van Dam als uw wettig echtgenoot en....."
Ze keek hem aan......"JA...".
Haar ouders vonden het allemaal prachtig. Hun dochter trouwde een echte
van Dam. Ze zou gelijk binnen zijn en zich geen financiële zorgen meer
te hoeven maken. Jack leek in alles de ideale man, althans, toen.
Tijdens hun verloving bracht hij haar altijd heerlijke presentjes;
bonbons en andere zoetigheid die ze nooit at. Maar ze vond het wel
heerlijk om het te krijgen, al die aandacht. En als ze een keertje ruzie
hadden gemaakt, hetgeen nauwelijks voorkwam, bracht hij iets extra moois
voor haar mee. Parfum, lingerie, nachtjapon.
Maar toen ze getrouwd waren namen de ruzies gestaag toe en zo ook de
cadeaus. Tot op het punt waar de cadeaus stopten en de ruzies
martelpartijen werden.
Het huis was eindelijk leeg. De gasten waren weg, ze waren alleen. De
fijnste dag van hun leven. "U mag de bruid nu kussen" klonk het nog na.
En dat zou hij dan ook doen, kussen, strelen, likken, alles.
Ze stonden tegenover elkaar in de grote hal van hun nieuwe huis, dat ze
als huwelijkscadeau hadden gekregen, en keken in elkaars ogen.
Ze droeg een licht beige jurk van antiek kant en hij een op maat gemaakt
pak. Het was erg laat geworden. Morgen zouden de mensen van de catering
terugkomen om de troep op te ruimen. De schalen met etensresten , het
vuile bestek, de besmeurde borden en de glazen met lippenstift. Zijn
mooie blauwe ogen hadden op haar een hypnotiserende werking. Ze zweefde
ergens in het midden tussen zalige extase en oneindige gelukzaligheid.
Ze hoorde z'n stem, haar knieën werden zwak.
"Zullen we baby's maken?" was de retorische vraag. Ze wilde niets
liever.
Veel later zou ze het niet hebben betreurd dat hij na het orgasme als
een walrus naast haar in slaap viel.
Hun eerste huwelijksnacht.
Ze liep omlaag, de trap af, de hal door en bleef om de hoek van de open
keukendeur staan. Het huis was vrij groot. Het had 5 slaapkamers, 5
badkamers, 1 keuken, een ruime hal en vele andere vertrekken. Het was
een functioneel huis. Gebouwd voor een groot gezin, of een gezin dat
veel en vaak gasten ontvangt. Om het huis lag een aanzienlijke lap
grond. Maar liefs 4 hectare bos met enkele schitterende gazons en
bloembedden.
Het huis (het hele landgoed eigenlijk) was zeer goed beveiligd. Het
landgoed werd omringt daar een twee meter hoog hek en bij de oprijlaan
bevonden zich electrisch beveiligde en hekdeuren. Het geheel grensde aan
een klein meer waaraan enkele andere huizen waren gebouwd, sommigen nog
groter en imposanter dan dat van hen.
Ze keek naar Jack terwijl ze voor de deuropening stond. Hij stond aan
het aanrecht en maakte een boterham voor zichzelf klaar. Eigenlijk was
het haar werk, het ontbijt klaar maken, maar "dat stomme kutwijf" deed
niets anders dan zich te verslapen en hem het leven zuur te maken. En
als hij zin had in een potje, je weet wel, dan wilde ze niet, dan had ze
geen zin.
Eigenlijk zou hij haar een pak rammel moeten geven, maar hij zou haar
met rust laten. Zijn handen deden nog pijn van het slaan van de vorige
dag.
Jack hield van de jacht, hij ging vaak vissen in het meer of wild
schieten in de bossen. Vroeger vond Gertrude het fijn om met hem mee te
gaan. Zamen in de donkere enge bossen. Elke keer als ze schrok van een
of ander dier nam hij haar in zijn armen en hield haar beschermend beet.
"Ik hou van je, ik ben er voor je...ik bescherm je" zei hij dan.
Ze keek naar hem toen ze de keuken inliep en bleef weer even staan. Hij
draaide zich niet om, hij bleef daar gewoon staan aan het aanrecht zijn
boterham etend. "Het spijt me" zei ze zacht, met een krakerige stem en
ging aan de keukentafel zitten. Ze staarde voor zich uit en zag vanuit
haar ooghoek elke beweging die hij maakte. Wat zou hij doen? Elke keer
als ze iets had misdaan werd ze of verkracht of geslagen en soms beiden.
Deze stilte was ze niet gewend, ze verwachte elk moment een aanval op
haar tere zwakke lijf. Maar de aanval bleef uit. Hij zou haar niet
slaan, zijn handen deden zeer en ze was aan de slaag gewend. Dit was een
betere tactiek. Ze baadde in angstzweet.
De waas bewoog zich plotseling. Kwam hij toch in actie? Zou hij een
nieuwe aanval beginnen. ze kroop in een op de keukenstoel, in een foetus
houding.
Hij draaide zich om, zijn sterke hand kwam met een flinke vaart op haar
af.
Er viel iets op tafel. Hij had iets naar haar gesmeten en het was op de
keukentafel beland. ze durfde niet te kijken.
"Hier, je eet zo weinig!"
Hij had een boterham voor haar klaargemaakt en op tafel gegooid. De
boterham was bedekt met een dikke laag chocolade pasta.
Hij wist dat ze niet van zoetigheid hield, maar het gebaar getuigde van
medelijden., misschien zelfs wel berouw. Misschien had hij ingezien dat
dit niet zo kon doorgaan. Hij had opgemerkt hoe mager ze was.
Elke keer als hij haar had misbruikt had ze haar vinger in de keel
gestoken. Ze werd misselijk van die smaak in haar mond en het idee dat
die snotterige substantie zich in haar maag bevond. Ze was aan het
braken gewent geraakt, het was een vertrouwd gevoel geworden.
Ze braakte als het ware haar kwaadheid en frustratie uit. Ze haatte
zichzelf voor wat ze zich aan liet doen. Ze was te zwak om de haat op
hem bot te vieren. Maar nu was ze sterker geworden. ze zou in verzet
komen en zich wreken. Zijn grote blauwe ogen keken haar onschuldig aan.
Maar ze zou zich niet meer laten inpakken zoals ze voorheen had laten
doen.
"Ik ga naar de stad en ben later in de middag terug" zei hij. Ze wist
wat dat betekende. Ze zou urenlang alleen zijn in dat grote huis en geen
kant op kunnen. Hij had alle sleutels.
Ze liet de boterham liggen en ging naar de T.V. kamer. Twee grote
helderblauwe ogen sloegen haar gade. Het was een klein slank harig
wezentje "Miauw!".
Het hert lag op de grond, het ademde nog. de kogel had hem in zijn hals
getroffen en het dier was als een marionet in elkaar gezakt. Jack pakte
het grote mes waar hij zo trots op was en sneed het dier de hals door.
Het ademen was gestopt. Uit de diepe wond gutsten liters bloed. Jack
legde het mes in de lies van het dier en trok het omhoog, alsof hij een
rits openmaakte. de soepele huid viel open en uit de buik gleden de
warme dampende ingewanden op de zachte mos. Jack keek haar glimlachend
aan. Hij was zo mooi als hij lachte. Later zou hij het hert vakkundig
hebben gevilt en in stukken gesneden. Hij had het van zijn vader
geleerd. Hij wist elk stukje vlees tot het maximum te benutten en aan de
botten bleef nauwelijks iets achter. Het vlees bewaarde ze in de vriezer
in de kelder. En van de botten maakte zij een heerlijke bouillon. Het
was genoeg voor enkele weken.
Elke keer als ze het zachte zoete hertevlees aten dacht ze aan het hert.
Hoe Jack het opengesneden, hoe de ingewanden op de mos gleden.
Jack had het heel vakkundig aangepakt, totaal gevoelloos. Als hij een
hert zo koel kon doden, misschien...?
"Ik vermoord je als je vlucht" had hij gezegd. Elk kontakt met de
buitenwereld had hij verbroken. Toen ze pas getrouwd waren kwam haar
schoonfamilie vaak langs, dat vond ze fijn. Haar schoonzuster was als
een vriendin voor haar geworden en ze had geen behoefte daar buiten nog
andere vriendinnen te maken. Thuis werden haar sociale en contactuele
behoeftes meer dan bevredigd door de vele feesten die Jack gaf.
Jachtfeesten, zwangerschapsfeesten, zomerfeesten, winterfeesten. Ze werd
er eerlijk gezegd een beetje moe van. In het begin had het haar allemaal
leuk en spannend geleken, die rijke sjieke familie, maar later werd het
haar teveel. "Wat? Je hebt geen zin?...Wil je soms dat ik die afspraak
voor jou afzeg?"
"Jack ik ben zwanger, ik heb rust nodig"
Die rust kreeg ze dan ook toen ze in het ziekenhuis lag met een
miskraam. Hij had haar van de trap gegooid.
Hierna ging Jack buiten feesten. Het landgoed lag er voortaan verlaten
bij. Zij mocht er niet meer uit en niemand mocht erin, niemand mocht
haar zien. Haar ouders mocht ze wel bellen maar dan onder toezicht naar
Washington gaan was uit den boze.
"Mamma het gaat prima met me...mamma echt, heus...Ik beloof je dat ik
volgende maand langskom. Mam Jack en ik hebben het te druk met de nieuwe
verbouwing....Ja, dat had ik toch al gezegd. Ik hou ook van jou....Ja
geef me pappa maar" ze zat op de bank met haar knieën omhoog. Tegen haar
zij rustte een kort langwerpig voorwerp. Een pistool. Jack luisterde
naar elk woord dat ze zei. Geen verkeerd woord? Geen foute intonatie?
"Ja ik geef je Jack nog even"
"Hallo vader"
"Hoe staan de zaken ervoor? Verbouwing heb ik gehoord, nieuwe keuken. Je
weet wel hoe je een vrouw moet behagen. geef haar maar een nieuw
speeltje"
De beide mannen lachten hard.
Jack was al een kwartier weg. Gertrude stond voor een van de vele
kogelvrije ramen die het huis telde. Ze keek naar buiten naar het gazon
dat sinds tijden niet was gemaaid en naar de overwoekerde bloembedden.
Ze droeg nog steeds haar nachtjapon. Waarom zou ze zich verkleden, geen
mens die haar zou zien. Sinds de "opsluiting", zoals zij het noemde, was
er geen sterveling meer op het landgoed geweest. Jack had zelfs de
tuinman ontslagen. Ze keek het pad langs. Het pad dat ergens in de
verte, tussen de bomen, op de hoofdweg uitkwam. De droom kwam terug. Ze
zag zichzelf in de auto over het pad steeds sneller en sneller gaan. Hij
kon haar niet achtervolgen. Hij zat opgesloten in het huis met eten voor
een maand. Zij ging haar vrijheid tegemoet. Hij zou voelen wat zij al
die tijd had moeten verdragen, opgesloten zitten in een huis zonder
deurhendels. Alleen met de sleutels kon men de deuren openen. Ze zag in
gedachten hoe hij met zijn vuisten tegen de ramen sloeg maar het hielp
niets. Hij had er immers zelf voor gezorgd dat alle ramen kogelvrij
waren. Hij zou als een gek door het huis rennen en proberen de sloten
van de telefoons te rukken. Zelfs als dit hem zou lukken zou het niets
helpen want zij zou alle telefoonsnoeren doorknippen.
"Miauw?"
"Kom maar hier lieverd. Het is toch ook niet jouw schuld, jij kan er
niets aan doen. Maar vanavond zullen jij en mammie vrij zijn en naar
mammies mammie gaan. Ja, lieverd van me"
Ze pakte de poes op en hield haar in haar armen. Jack had Doris gegeven
om het goed te maken na een vreselijke ruzie. Dat was nog toen hij
presentjes meebracht. Doris was zo'n presentje geweest. Een mooie
vrouwtjes Siamees. Ze keek nog even naar die lieve snoet en ging toen in
gedachten alles na. Nee, ze was niets vergeten, alles waar ze aan was
gehecht had ze ingepakt en in de meterkast in de hal verstopt. Het was
niet veel wat foto's en wat geld. Aan de foto's was ze erg gehecht
geraakt. Het waren foto's van betere tijden. Ze waren hetgeen dat, zamen
met Doris, haar door de barre tijden had gesleept. Later zouden ze haar
eraan herinneren hoe gelukkig ze was niet beer bij hem te zijn. Maar nu
ze nog hier was moest ze voorzichtig zijn en goed oppassen dat ze geen
fouten maakte. Ze ging nog een keer het huis rond om na te gaan wat ze
moest doen.
"Ik wilde gaan winkelen"
"Oh, ja?"
"Ja!" was haar antwoord. Ze probeerde het een beetje ferm te zeggen,
maar dat lukte haar niet. Ze nam wat gas terug en er volgde een zacht en
bescheiden "Je weet toch dat Doris eten op is?"
"Dat beest kan ook wel een dag zonder eten. Ik weet het nog beter; ik
schop d'r naar buiten dan kan ze voortaan zelf d'r eten vangen zoals een
kat hoort te doen".
Z'n ogen waren zo groot als pingpongballen en de pupillen keken haar
priemend aan.
"Jij gaat niet nu en niet nooit meer de deur uit. Begrepen? Jij blijft
waar je hoort, thuis"
De deurkrukken waren al weg en de deuren vielen al vanzelf in het slot.
Alle sloten had hij laten vernieuwen. Elke keer als ze naar buiten wilde
moest ze om sleutels vragen en een verklaring afleggen. Maar nu was ook
dat afgelopen.
"En als jij ook maar probeert een stap buiten de deur te zetten vermoord
ik je. Begrepen? Als je vlucht heb ik je zo opgespoord".
Hij pakte Doris op en wilde demonstreren wat hij met haar zou doen als
ze niet gehoorzaamde.
"Nee Jack. Ik beloof het je. Jack! Ik blijf thuis lieverd schat".
Hij liet de kat vallen en greep Gertrude bij haar hoofd. Het maakte hem
geil als ze onderdanig deed.
"Nu gaan wij gezellig spelen"
Z'n gulp ging open en z'n lul kwam eruit. Hij drukte haar hoofd tegen
z'n kruis. Ze stikte bijna. Straks zou ze weer braken.
Er waren al een paar uur verstreken sinds Jack thuis was gekomen. Hij
zat op de bank voor de T.V. en zei stond met de kat in haar armen bij
het raam.
De tijd schoof langzaam voorbij , maar ze had geduld. Als ze het zoveel
jaar had kunnen uithouden konden deze uurtjes er nog wel bij. Vanavond
zou zij vrij zijn.
"Wat doe je daar?"
"Niks" zei ze.
"Kom hier zitten" Hij sloeg met zijn hand op de zitkussen naast de
zijne. Ze kwam onderdanig en geheel gehoorzaam naast hem zitten. Ze wist
dat ze hem opwond als ze onderdanig was. Dan kreeg hij zin. En als ze
het hadden gedaan viel hij in slaap en was ze voor de rest van de avond
van hem verlost, dan zou ze haar plan uitvoeren. Het bed kraakte zacht.
Hij lag boven op haar en liet zich totaal gaan. De stoten werden sterker
en volgden elkaar sneller op. Ze wilde het niet maar het was
onvermijdelijk. Ze schreeuwde het uit. Het orgasme. Ze keek weer even
opzij, hij lag rustig en z'n ademhaling werd steeds gelijkmatiger. Hij
begon te snurken. Ze wachtte nog even af. Ja. Het plan kon worden
uitgevoerd. Ze kroop voorzichtig uit het bed en haalde er iets onder
vandaan. Het was een kort langwerpig voorwerp. Ze liep voorzichtig naar
de andere kant van het bed. Ze keek nog even naar hoe hij daar lag, op
z'n zij.. Hij bewoog even en maakte een snurkend geluid. Ze hield het
metalen ding stevig beet. Ze bukte zich naast het bed. Ze pakte de
telefoon draad en knipte het door met de nijptang die ze onder het bed
vandaan had gehaald. "Zo nu nog de andere telefoons"
Toen dat klusje was geklaard trok ze snel haar jas aan en pakte haar
spullen uit de meterkast. Ze liep naar de voordeur en draaide zich nog
even om. Hij sliep. Toen ze zich weer naar de deur keerde besefte ze dat
ze iets belangrijks was vergeten. De sleutels. haar hart bonsde in haar
keel. Ze moest weer naar boven. Langzaam sloop ze de trap op, tree voor
tree. Ze hoorde hoe het hout onder haar voeten kraakte. Toen ze bij de
slaapkamer deur was hield ze even d'r adem in. Ze keek om de hoek. Hij
lag nog steeds op z'n zij. Ze kwam voorzichtig de kamer binnen en liep
door naar de badkamer. Aan een vergulde haak hing z'n kamerjas. Ze
voelde in de linker zak(hij was links handig). Ja daar was het. Ze hield
de bos met sleutels stevig beet en ging terug door de slaapkamer de
balustrade langs, de trap af en...de voordeur uit. Ze sloop over het
grind naar de garage en haalde de auto eruit. Ze reed voorzichtig het
pad af, ze wilde hem niet wekken. Hoe klein de kans dat hij zou
ontsnappen ook mocht zijn, hij was misschien tot meer instaat dan zij
dacht en dan was het maar beter veilig ergens ver weg te zijn. Toen het
huis uit het zicht was verdwenen begon ze sneller te rijden door de
donkere bossen richting openbare weg. De bomen suisden voorbij en tussen
de takken door kon zij de avondschemering zien.
Maar ze was er nog niet. Nog enkele tientallen meters had ze te gaan. De
auto stopte bij een groot hek. Ze stapte uit en pakte de sleutelbos.
Naast de oprijlaan stond, op een paal, een kastje met een gleuf. Ze stak
een van de vele sleutels in de gleuf.
"Oh, god. De code!" Ze had de code al zo lang niet meer gebruikt. Wat
was het ook alweer?"55 637 A.B.of...?...Nee, toch 55 637 A.B." ze tikte
nerveus de code in en het hek ging vrijwel geluidloos open. Het was de
poort van haar gevangenis geweest, al die jaren, maar nu was ze vrij,
Vrij, VRIJ. Jack zou langzaam wegkwijnen in het grote huis met de vele
sloten maar zonder sleutel en zij was eindelijk vrij. De gedachten deed
haar ogen twinkelen van vreugde. Ze reed op de hoofdweg en er schoten
vele beelden door haar hoofd. Wat hij haar had aangedaan, wat hij tegen
haar had geschreeuwd.
"Jij gaat niet nu en niet nooit meer de deur uit, begrepen? Jij blijft
hier, waar je hoort, bij je man"
De woorden weergalmden in haar hoofd.
"En als je ook maar probeert een stap buiten de deur te zetten vermoord
ik je" Hij pakte Doris op en wilde haar demonstreren... De twinkeling
verdween uit haar ogen en angst kwam ervoor in de plaats. Haar
rechterhand schoot naar haar mond die van verbijstering en ontzetting
was opengevallen, terwijl ze met haar andere hand het stuur in bedwang
hield. DORIS. Ze was Doris vergeten. Doris zou ook van de honger omkomen
in dat huis, als hij haar tenminste niet... Nee, ze moest niet denken
maar handelen. Ze was snel bij de poort terug en stak de sleutel in het
kastje dat zich aan de buitenzijde van het hek bevond. Ze drukte de code
in en wachtte tot het hek zich had geopend. Ze reed tot het punt waar
het huis tussen de bomen in het zicht kwam. Het huis stak donker af
tegen de lichter wordende schemering, er brandde geen licht. Ze stapte
uit de auto en sloop over het grind naar het huis. Ze stak behoedzaam
het sleutel in het slot. Elk geluid moest ze vermijden. Toen ze binnen
was liet ze de deur voorzichtig in het slot glijden, zodat deze niet met
een smak zou dichtvallen door de dranger die Jack er op had laten
zetten. Ze stond in de hal, wachtte even en keek omhoog langs de
balustrade. Er was geen streepje licht langs de slaapkamerdeur en ze kon
geen geluid horen. Hij sliep nog. Doris lag in haar mandje in de keuken.
Nee, ze hoorde nog geen geluid. Ze pakte haar snel op en liep terug naar
de deur. Nu ze zo dicht bij de deur was hoefde ze eigenlijk niet zo
voorzichtig te zijn. Hij kon haar nooit meer pakken, dat wist ze. Ze
geloofde dat ze iets hoorde. Nee, ze wist het zeker, hij was wakker. Het
hout van de slaapkamervloer kraakte. Ze keek omhoog en zag een streep
licht langs de rand van de slaapkamer deur. Ze bleef kijken. Ze was niet
bang. Ze had gewonnen, dat wist ze. Ze hoefde alleen maar de sleutel in
het slot te steken en weg was ze. De slaapkamerdeur ging open en ze zag
de silhouet van de man die haar had gemaakt tot wat ze was. Een miezerig
hulpeloos schepsel. Maar nu had zij de macht. De rollen waren
omgedraaid. Hij liep naar de balustrade en zette zijn handen op de rand.
Ze kon zijn gezicht zien, hij zag er vrij rustig uit.
"Wat is er Gertrude?" vroeg hij kalm alsof er niets aan de hand was.
Maar hij wist wat er gaande moest zijn. Hij had toch moeten voelen dat
zijn sleutels niet meer in z'n zak zaten. "Ik ga bij je weg" zei ze.
Hij wist dat als zij nu de deur door zou willen hij haar nooit zou
kunnen inhalen. Maar als hij de zaak goed aanpakte zou hij misschien
dicht genoeg bij haar kunnen komen. Hij keek berekenend uit zijn mooie
blauwe ogen. Hij schatte de afstand in. Als hij halverwege de trap zou
kunnen komen dan kon hij een sprint nemen en haar de sleutels afpakken.
"Wat ga je doen, lieve schat?" vroeg hij om de aandacht af te leiden.
Z'n ene voet ging een stukje opzij, de andere zou snel volgen.
"Weet je waarom ik vanmiddag in de stad was?"
ene voet andere voet
"Ik heb een bos sleutels voor je laten maken. Kom met me mee naar de
keuken dan zal ik ze je geven. Ik zie toch in dat dit zo niet kan
doorgaan. Ik begrijp toch dat je naar buiten moet kunnen"
Het was waar dat hij vandaag milder was geweest, hij had zelfs
bezorgdheid over haar gezondheid getoond. Maar ze mocht niet toegeven,
niet doen. Toen hij thuiskwam had ze hem iets in een keukenkastje zien
stoppen. De sleutels? Hij ging door met spreken. Zij hoorde zijn stem,
zijn mannelijke stem. Haar knieën werden zwak.
Een voet andere voet.
Ze keek naar hem. Ze kon het hem vergeven, ze wilde het hem vergeven,
hij was haar man.
".....tot de dood u beiden scheidt?"
"Ja..."had ze geantwoord. Ze keek in zijn blauwe ogen en ze werd nog
zwakker. Ze hield van hem en ze wist, hij ook van haar.
Ene voet andere...
Maar ergens was er iets misgegaan. Zij had zijn manier van leven niet
geaccepteerd, ze was niet opgewassen geweest tegen de vele bezoekjes en
feesten.
Ene voet andere...
Ze konden opnieuw beginnen. Hij zou wat minderen en zij zou wat meer
accepteren, een compromis.
Ene andere...
Het huwelijk is geven en nemen, had haar moeder gezegd en dat zou ze dan
ook gaan doen.
Ene andere...
Het was ook haar fout geweest.
Ene andere...
Op de mooie gazons zouden kinderen spelen, hun kinderen.
Ene andere...
Zij zou het huishouden verzorgen en de ideale gastvrouw zijn.
E.a...
Hij zou altijd voor haar klaarstaan. Hij... de blauwe ogen hadden zich
bewogen. Jack had met een snelle berekenende blik gekeken hoeveel passen
hij nog te gaan had. Zijn ogen hadden zich als twee schichten richting
trap bewogen. Zij had het gezien en begrepen. Ze werd wakker, op tijd.
Hij was te ver weg. Hij wist het, hij had geen schijn van kans. Ze hield
Doris met een hand tegen zich aan gedrukt, de andere bewoog zich omlaag
naar haar broekzak.
"Ik ga weg!" zei ze, zijn preek verstorend. Haar hand zakte in haar zak
en graaide naar de.....de sleutel... Een brok bleef in haar keel steken.
Ze zette de kat snel neer en voelde in de andere zak. Ze had hem aan de
buitenkant in de deur laten zitten.
Jack liep de trap af....