Solstitium
Nergens aan de hemel
was een ster te zie. Je woorden
gleden moeiteloos voorbij.
Ik sliep vannacht alleen
in ons bed en hoorde stemmen
hardop lachen. De illusie
dat ik water vond en zonk
drong geruisloos in mijn kamer
en de wereld werd weer gek.
En de koude
schijnbaar opgewekt door angst
drong geruisloos in mijn kamer
langs de trilling naar mijn ogen
waar jouw laatste traan bevroor.
Avalon
Naast de stenen
waar het vocht
zijn eeuwigheid aan had gegeven
lagen
blauw verkleurd
koralen
in de spiegeling
van je zwijgen
Peter Jongsma (wakkere_de@jet.let.vu.nl)